Współczesna wiedza o Bogu, Ewolucji, sensie życia człowieka.
Metodologia duchowego doskonalenia się.

Dotyk życia/O biolokacji

O biolokacji

Wykorzystując ramkę lub inne przedmioty, możemy zauważyć dwa mechanizmy biolokacji. W obu przypadkach konieczna jest umiejętność wyłączenia sterowania mentalnego własną ręką, jakby “odcięcie się” od niej lub nawet od całego ciała. Czasem taka umiejętność jest wrodzona, lecz również stosunkowo łatwo można ją rozwinąć za pomocą metod samoregulacji psychicznej (np. stosując pierwszy stopień treningu autogennego J. Schultza); jest ona również jednym z podstawowych elementów laja jogi (laja to “rozpuszczenie”, “zniknięcie”).

Pierwszy mechanizm polega na reakcji bioenergostruktur organizmu operatora na zewnętrzne pola o różnej naturze. Przykładowo, kiedy operator przemieszcza się po powierzchni Ziemi (lub nad nią), to wówczas przecina granice stref polowych, zależne od minerałowej bądź innej struktury danej części skorupy ziemskiej. Najwyraźniej to się przejawia w tzw. miejscach mocy. Na przecięciu granic takich obszarów można zaobserwować opuszczenie, podnoszenie, odchylenie przedmiotu trzymanego przez operatora w ręce lub zmianę prędkości obrotowej ramki. Oczywiście, natura przedmiotu stosowanego jako indykator jest bez zasadniczego znaczenia, np. może to być wierzbowa witka bądź każdy inny lekki przedmiot o podobnym kształcie; jeśli używa się ramki biolokacyjnej, to nieważny jest materiał z jakiego została wykonana. W ten sposób m. in. można wykrywać złoża podziemnych użytecznych kopalin, próżnie pod ziemią i w ścianach, prowadzone pod ziemią rury, itp. Tak samo bada się naładowane energetycznie, wytworzone przez ludzi przedmioty, a także ludzkie ciała, które również tworzą pola energetyczne.

Drugi mechanizm biolokacji polega na oddziaływaniu zewnętrznej świadomości na rękę operatora. Zjawisko to ze względu na swój mechanizm jest analogiczne do metody pisma automatycznego [6] lub niektórych innych zjawisk parapsychicznych. Za pomocą takiego badania jednorodnych energetycznie przedmiotów można otrzymywać odpowiedzi typu “tak” lub “nie”, ilościowo oceniać zjawisko (według kąta odchylenia lub prędkości obrotowej ramki), odszukiwać obiekty (w terenie lub na mapie, schemacie), itp.

Warto zaznaczyć, że pierwszy mechanizm zapewnia obiektywność badania, drugi zaś nie. Podczas tego samego seansu oba mechanizmy mogą się łączyć, dlatego należy zawsze być krytycznym odnośnie do wyników, zwłaszcza mających znaczenie etyczne.

Jednak używanie w biolokacji przyrządów pomocniczych, jak ramki, wahadła, witki, itp., nie jest konieczne. Najlepszym i najwrażliwszym mechanizmem biolokacji jest bowiem wysubtelniona i prawidłowo “skrystalizowana” ludzka świadomość. Do takiego wniosku dochodzą operatorzy, którzy rozwinęli wrażliwość świadomości dzięki pracy z przyrządami; tymczasem przez metody radża i buddhi jogi takie zdolności można szybciej i łatwiej osiągnąć.